Sent to you by گریلا via Google Reader:
نهج البلاغه / حکمت 263
در کتاب نهج البلاغه که منسوب به امام اول شیعیان است آمده که دو غلام را که مرتکب دزدی از بیت المال شده اند را پیش علی می آورند. برده اول جزو اموال بیت المال بوده (در جنگ اسیر شده و به عنوان برده به غنیمت گرفته شده بوده) و
برده دوم متعلق به یک عرب آزاد بوده.
علی هم در پاسخ به این که کدام یک از این برده ها باید دستش بریده شود می گوید: برده اول چون متعلق به بیت المال است اگر دستش بریده شود به بیت المال ضرر می خورد و مال بیت المال ناقص می شود. اما برده دوم را دستور می دهد که دستش را قطع کنند.
تحلیل کوتاه :
اولا که امام اول شیعیان (مولای متقیان !!) چقدر ریشه ای مسائل را حل می کرده و فکر می کرده با قطع دست و ایجاد رعب و وحشت در جامعه می تواند دزدی را ریشه کن کند.
دوما این داستان مربوط به دوران خلافت علی است. یعنی زمانی که بیت المال را در دست داشته. در خود داستان آمده که برده اول جزو اموال بیت المال بوده ، یعنی در جنگ اسیر شده و به عنوان یک کالای به غنیمت گرفته شده محکوم به خدمت و بردگی است.
که این خود نشان میدهد که در ان زمان برده داری و غنیمت گرفتن افراد امری معمول بوده و امامان شیعه هم نه تنها با آن مبارزه نمی کرده اند بلکه آن را پذیرفته بودند و برایشان امری عادی بوده. چنانکه در بسیاری از روایات اسلامی به این مسئله که خود این افراد غلام و برده داشته اند نیز تاکیید شده است.
ماده 4 اعلامیه جهانی حقوق بشر : احدی را نمی توان در بردگی نگه داشت و به غنیمت گرفت. داد و ستد بردگان به هر شکلی که باشد ممنوع است
Things you can do from here:
- Subscribe to Roshangar's blog using Google Reader
- Get started using Google Reader to easily keep up with all your favorite sites
No comments:
Post a Comment